Op vrijdag 20 augustus 2004 was het dan weer zover. De SMS bbq. Voor de tweede maal had ik de eer de collega’s bij mij thuis uit te mogen nodigen voor dit geweldige festijn. Hoe het dit keer begon is als volgt: De bbq van vorig jaar lag bij sommigen nog goed in het geheugen. Vandaar dat ik op zeker moment een mailtje ontving, met daarin de prangende vraag, wanneer er weer een dergelijk perfecte (en ik benadruk, dat dit niet mijn woorden zijn, al ben ik het er natuurlijk wel mee eens) bbq georganiseerd kan worden.
U kunt hier klikken om de fotorapportage te bekijken.

Dus maar weer de stoute schoenen aan, en op zoek naar sponsering. Eerdere bbq’s werden altijd door Igor Leeman gesponsord, maar nu KPN helaas als klant voor ons is weggevallen, heb ik Frans Kassenaar gevraagd of er een en anderen te regelen viel. Frans en zijn collega service level managers hebben zich spontaan bereid verklaard om dit op zich te nemen. Rick Haas was onmiddellijk bereid om eventuele tekorten aan te vullen. Kortom een geweldige ondersteuning voor de onderhand wel traditioneel te noemen bbq. Alle sponsors hartelijk dank.

Dan de dag van de bbq, ’s middags vlug naar huis om alles in gereedheid te brengen. Onderweg naar huis meteen langs de slijter, want droog vlees kauwt niet zo best weg. De schuur opruimen. Wat ruimte creëren om glazen en borden neer te zetten. En niet te vergeten, dat als de slager komt, ook de gerechten een plekje moeten krijgen. Buiten even de stoep aanvegen. Extra stoelen en een tafel van zolder halen. Dit alles nog afnemen en van een kleedje voorzien. Het moet er toch ook nog leuk uitzien. Jullie zullen wel begrijpen, dat mijn vrouw hierbij echt onmisbaar was. Zonder haar was dit feestje er niet geweest. Francis, hartelijk bedankt!!

Dan komen na vijven de eerste gasten. Men wil nog wat wachten, tot er meer collega’s gearriveerd zijn, alvorens aan de drank te gaan. Maar als het dan zover is wordt het al vlug erg gezellig.

Dan, zo tussen zeven en half acht, komt de slager. Ook nu maken vele handen licht werk, en binnen de kortste keren staan alle schotels op hun plaats en is de bbq ontstoken. Ondertussen is het ook licht gaan regenen. Even met mijn vrouw overleggen of we de partytent, welke mijn vrouw in de buurt heeft geleend, zullen gaan opzetten. Maar niet doen, ondernemen is risico nemen. De eerste hapjes onder het afdak gebraden, en toen de regen stopte, de bbq in de open lucht gereden, waarna er nog veel, veel gebakken is.

Na het verzadigen van de magen, hadden we even een kleine rust (lees drank) pauze, alvorens aan het toetje te beginnen.

Onze collega Tom Dirksen heeft spontaan aangeboden om het toetje te verzorgen, en dat heeft hij op een voor hem kenmerkende manier heel praktisch ingevuld. Tom, hartelijk bedankt, het ijs was lekker en is dan ook bijna helemaal opgegaan.

De tijd om nog wat na te praten is aangebroken. Om de sfeer nog wat te verhogen steek ik de vuurkorf aan. Het stoken van een vuurtje heeft toch altijd weer een speciale aantrekkingskracht op mannen. En ja, nog vergeten te melden, dat er alleen mannelijke collega’s waren. Jammer dat je verhinderd was Marjolein. Ook een paar fakkels in de tuin geven een extra dimensie aan deze bijeenkomst.

Dan was daar ook nog de prijsuitreiking. Prijsuitreiking? Ik hoor het jullie al denken. Ja, een heuse prijsuitreiking door Hugo Raadgever. De gelukkige winnaar was niemand minder dan Andre Meeuwesen, hij mocht de gouden tape in ontvangst nemen, voor zijn bijzondere inzet voor de tapehandling in het datacenter over de afgelopen periode. Ook een fles wijn past daar goed bij.

Nu het verhaal inmiddels over fessen wijn gaat, moet ik nog vermelden dat ik in het begin van de avond al een flesje van dit kostelijke vocht in ontvangst mocht nemen van Rick Haas. Ook Tom Dirksen had nog een verassing in petto, een fles grand marnier. Dit hoeft allemaal niet, en daar doe je het ook niet voor, maar het is wel heel erg leuk om zulke blijken van waardering in ontvangst te mogen nemen.

Voordat iedereen huiswaarts ging was er nog voldoende tijd om, zoals dat dan gaat onder collega’s, waarvan enkelen al met een behoorlijke staat van dienst, herinneringen (oude koeien, enz.) op te halen. Jaja, die goeie oude tijd.

Wat ik dus zeggen wil, is dat het een bijzonder leuke avond was. Diegene die er waren zullen dit beamen. Er was plek genoeg voor meer collega’s, en ik hoop dat zij na dit verhaal gelezen te hebben, en de foto’s gezien te hebben, een volgende keer present zullen zijn.



Collega’s bedankt.
Door hier te klikken gaat U naar de fotorapportage.